Ondernemerschap is de onderneming van nieuwe zakelijke ondernemingen die uiteindelijk winstgevende bedrijven kunnen worden. Sommige economen identificeren ondernemerschap als een productiefactor omdat het de productie-efficiëntie van een bedrijf kan verhogen. Er zijn verschillende definities van ondernemer en ondernemerschap, en hoewel ondernemerschap geen land, arbeid of kapitaal is, plaatsen de meeste ondernemers in dezelfde kritieke categorie als de meest consistent geïdentificeerde productiefactoren.
KEY POINTS
- Productiefactoren specificeren de inputs die nodig zijn om economische activiteit te produceren en worden traditioneel gegeneraliseerd als: land; harde en harde arbeid; en kapitaal.
- Ondernemerschap omvat het nemen van risico’s en het organiseren van de productie door de oprichting van nieuwe bedrijven en het verkennen van nieuwe ideeën en producten.
- Ondernemerschap kan gezien worden als de geheime saus die alle andere productiefactoren combineert tot een product of dienst voor de consumentenmarkt.
Productiefactoren
Productiefactoren zijn de inputs die nodig zijn voor het creëren van een goed of dienst. Sommige economen definiëren een ondernemer bijvoorbeeld als iemand die deze factoren – land, arbeid en kapitaal – beweegt en gebruikt voor winst. Andere definities beschouwen ondernemerschap echter op een meer abstracte manier – ondernemers identificeren nieuwe kansen onder andere factoren zonder ze noodzakelijkerwijs te beheersen – wat impliceert dat Het ondernemerschap zelf is een productiefactor.
Sind disruptieve innovaties het resultaat zijn van menselijke intuïtie, is het niet helemaal duidelijk dat ondernemerschap als een afzonderlijke factor van productie en werk moet worden beschouwd.
Economen zijn het oneens over de vraag of werkgevers anders zijn dan werknemers, een subset van werknemers zijn, of dat ze beide tegelijkertijd kunnen zijn.
Risico en ondernemer
Een van de minst ontwikkelde aspecten van de traditionele micro-economie is de ondernemerstheorie. De achttiende-eeuwse econoom Richard Cantillon noemde ondernemers “een speciale, risicomijdende groep mensen.” Sindsdien is het nemen van risico’s een belangrijk kenmerk van de economische ondernemer.
Later economen zoals Jean-Baptiste Say en Frank Knight geloofden dat marktrisico het cruciale element van de ondernemer was.
Pas in het midden van de 20e eeuw ontwikkelden Joseph Schumpeter en Israel Kirzner onafhankelijk van elkaar uitgebreide risicotoepassingen in een productiekader.
Schumpeter merkte op dat andere productiefactoren een coördinatiemechanisme vereisen om economisch nuttig te zijn. Hij geloofde ook dat winst en interesse alleen bestaan in een dynamische context waarin sprake is van economische ontwikkeling. Volgens Schumpeter vindt ontwikkeling plaats wanneer creatieve individuen nieuwe combinaties van productiefactoren bedenken. Schumpeter zei dat ondernemers dynamiek hebben gecreëerd en groei.
Waarde en retourneert
Sommige economen definiëren productiefactoren als die inputs die waarde genereren en rendement ontvangen. Werk genereert waarde en ontvangt lonen als betaling voor werk. Kapitaal ontvangt rente als betaling voor het gebruik ervan. De grond ontvangt huur als betaling voor het gebruik ervan. Het is de ondernemer, Volgens deze theorie, dat het winst ontvangt.
Deze theorie maakt duidelijk onderscheid tussen de werknemer en de ondernemer op basis van het type rendement. Er zijn enkele grote uitdagingen aan deze visie. Ontvangen ondernemers bijvoorbeeld winsten die in verhouding staan tot hun marginale inkomensproduct? Is er een definieerbare markt voor ondernemerschap die overeenkomt met het rendement en overeenkomt met een opwaarts hellende aanbodcurve?
Ondernemers en eigendom van activa
Deze problemen roepen een andere vraag op: heeft een ondernemer noodzakelijkerwijs toegang tot economische middelen nodig? Sommige economen zeggen nee: het zijn alleen de ideeën die ertoe doen. Dit wordt ook wel de “pure” ondernemer genoemd. Volgens deze theorie zijn ondernemershandelingen niet-marginaal en puur intellectueel.
Overige is het daar echter niet mee eens, aangezien alleen een eigenaar van goederen kan worden blootgesteld aan de risico’s die inherent zijn aan dergelijke activa. Deze opvatting gaat ervan uit dat ondernemerschap verantwoordelijk is voor de oprichting en de werking van een bedrijf en de ontwikkeling van andere factoren.
Oostene econoom Peter Klein betoogt dat als ondernemerschap wordt behandeld als een proces of attribuut – niet als een beroepscategorie – het niet als een productiefactor kan worden behandeld. Normale productiefactoren kunnen worden afgeschreven tijdens perioden van economische moeilijkheden. Dit geldt echter niet voor attributen.
