Zoals aangekondigd, is Italië gesanctioneerd door de European Commission. De reden? Het falen van ons land om de pensioenleeftijd tussen mannen en vrouwen aan te passen.
In naam van de gelijkheid heeft de Commissie benadrukt dat mannen en vrouwen op gelijke voet moeten worden gesteld met betrekking tot de pensioengerechtigde leeftijd.
De interventie van de Commissie volgde op een arrest van het Hof van Justitie dat Italië verzocht zich aan te passen en maatregelen te nemen om de pensioenleeftijd te wijzigen met betrekking tot vrouwen die werkzaam zijn in het openbaar bestuur.
Maar de Italiaanse regering heeft zich nooit aan de richtlijnen van Brussel gehouden, dus werd de sanctie geactiveerd.
Ondertussen proberen we dekking te zoeken.
Minister Brunetta heeft zijn zegje gedaan en een plan voorgesteld om de pensioenleeftijd van vrouwen dichter bij die van mannen te brengen.
Door het ouderdomspensioen voor mannen te verlagen van 65 naar 60 jaar? Een middenweg vinden (misschien op 62) voor beide geslachten? Niets te doen, de gelijkheid van de regering is er maar één, de ergste: allemaal met pensioen op 65 en veel groeten. Natuurlijk is brunetta’s voorstel “dat van het gelijktrekken van de pensioenleeftijd van het openbaar bestuur in een decennium, de bespaarde fondsen zullen worden besteed aan gezinswelzijn“.
Elke 24 maanden een jaar van stijging dus. “Ik vond grote convergentie met verschillende ministers, nu is het ook nodig om met de sociale partners te overleggen”, besluit Brunetta. Maar premier Berlusconi lijkt een andere mening toe te werpen, misschien zegt hij op advies van Tremonti dat “het me in een moment van crisis te laat lijkt om in deze richting in te grijpen“.
Maar er is meer aan de hand.
Zo is de arbeidsgelijkheid van vrouwen in Italië lichtjaren uit vele landen van Europa, met name in het midden-noorden. Het is geen toeval dat de secretaris-generaal van de CISL, Raffaele Bonanni, waarschuwt: “De algemene toestand van vrouwen in Italië betekent dat 40 jaar werk nooit overeenkomt met 40 jaar bijdragen“.
Omdat vrouwen in Italië elke dag te maken hebben met “het niet-bestaan van diensten aan kinderen, aan zelfvoorzienende mensen“. Dit is de reden waarom Bonanni zegt dat “we voorzichtig moeten zijn als we het hebben over het verhogen van het werkende leven van vrouwen. We kunnen ook discussiëren, maar eerst moeten we ook een discussie openen over sociale diensten en in het bijzonder die gericht zijn op werkende vrouwen.